De PTAVE biedt ‘Duidelijk taal over slaan’ aan ten behoeve van het welzijn van alle kinderen. De meningen die u in dit artikel zult lezen zijn niet nieuw of revolutionair. In elke beschaafde cultuur zijn er altijd wijze en opmerkzame mensen geweest die er voorstander van waren om kinderen op een niet-gewelddadige wijze te socialiseren. Meestal is hun goede advies echter ontkend of genegeerd en de consequenties voor de mensheid daarvan zijn ontelbaar. Op deze paar bladzijden hebben we geprobeerd de essentie van hun boodschap samen te vatten, en het nog een keer aan te bieden.

Tegenwoordig wordt slaan niet meer onderbouwd door wetenschappelijke literatuur. Deze mening wordt gedeeld door experts op het gebied van geestelijke gezondheid en ontwikkeling van kinderen en andere professionals in verwante werkvelden, en is sinds decennia in ontwikkeling. De oorsprong ervan vinden we eeuwen geleden.

Dat wil niet zeggen dat er geen voorstanders zijn van het fysiek straffen van kinderen, zoals het ook fout zou zijn te beweren dat er geen voorstanders zijn van het fysiek straffen van echtgenotes. Beide praktijken zijn wijdverbreid, en mensen die andere mensen slaan geloven meestal dat ze daarvoor een geldige reden hebben.

Een blijvend effect op kinderen

Sommige onderzoekers beweren dat elke daad van geweld door een volwassene ten opzichte van een kind, hoe kort of mild dan ook, een levenslang emotioneel litteken nalaat. Tot op zekere hoogte kunnen we dat vanuit eigen ervaring demonstreren. De meesten van ons zullen toegeven dat de meest levendige en onplezierige jeugdherinneringen de herinneringen zijn waarin onze ouders ons pijn deden. Sommige mensen vinden de herinnering aan zulke gebeurtenissen zo onplezierig dat ze net doen alsof het onbeduidend was, zelfs grappig. Ze glimlachen als ze beschrijven wat hen is aangedaan. Het is schaamte, geen plezier, dat ze doet glimlachen. Als een bescherming tegen de pijn, verbloemen ze de herinnering aan oude gevoelens.
In hun poging het gevaar van slaan te ontkennen of te minimaliseren zijn diegenen die slaan moeilijk met argumenten te bereiken. “Slaan is iets anders dan kindermishandeling”, of “Een tik op het achterwerk heeft niemand ooit kwaad gedaan”. Ze hebben ongelijk.

Een goede vergelijking met slaan is blootstelling aan chemische loodhoudende verbindingen. Generaties terug leefden de meeste mensen in huizen die geschilderd waren met loodhoudende verf, en de meesten overleefden dat zonder zichtbare ziekteverschijnselen. Waren ze slim of hadden ze gewoon geluk? Vandaag doen we dat niet meer. We weten beter. Op dezelfde manier zien goed geďnformeerde ouders nu dat kinderen slaan hetzelfde is als hen blootstellen aan gevaarlijk gif. Er komt niets goeds van en het risico is groot.

Sommige ouders zullen vragen: “Hoe kun je beweren dat je een verantwoordelijke ouder bent als je het kind dat wegrent richting de straat niet vastgrijpt en het een flinke tik geeft zodat het je waarschuwing over de gevaarlijke straat niet zal vergeten?”

In feite is het zo dat kinderen die geslagen worden in een staat van sterke emotionele verwarring raken, en dat maakt het hen moeilijk iets op te steken van de lessen die de volwassenen hen beweren aan te leren. Het geven van een ‘flinke tik’ zal zeker de behoefte van de volwassene om wat spanning en boosheid kwijt te raken vervullen, maar wel ten koste van het kind. Terwijl de opluchting van de volwassene tijdelijk is, zal het effect op het kind blijvend zijn. Slaan leert kinderen niet dat auto’s en vrachtwagens gevaarlijk zijn. Het leert hen dat de volwassenen waarvan zij afhankelijk zijn gevaarlijk zijn.

Verloren vertrouwen

Een kind dat wordt geslagen is minder in staat zijn ouder als een bron van liefde, bescherming en steun te beschouwen, hetgeen hij nodig heeft voor een gezonde ontwikkeling. In de ogen van het kind blijkt de ouder nu een bron te zijn van gevaar en pijn.

Wrok en wantrouwen zijn het gevolg van slaan, en saboteren de gevoelens van verbondenheid met de meest belangrijke volwassenen in zijn of haar jonge leven. Het kind dat op die manier wordt verraden, zal lijden en niet op de best mogelijke manier opgroeien, net als het kind aan wie voedsel, warmte en rust wordt onthouden.

Dreigementen

Sommige ouders slaan zelden of slaan nooit, maar dreigen altijd dat ze vreselijke dingen zullen gaan doen. “Als je niet stil bent terwijl ik aan de telefoon ben, naai ik je mond dicht met een grote naald”. Of “Je moet uitkijken, anders hakt iemand je vingers eraf. Dat doen ze met stoute kinderen die altijd aan andermans spullen komen”. Het lijkt alsof op deze manier de kinderen makkelijk hanteerbaar zijn - in ieder geval tijdelijk. Ten eerste, als de kinderen de dreigementen geloven, gehoorzamen ze uit angst. Al snel leren ze stiekem te zijn en te liegen om de vreselijke straffen te vermijden die ze geloven te krijgen. Later, als ze ontdekken dat het loze dreigementen zijn, stellen ze terecht vast dat de volwassenen die ze eens vertrouwden in feite onbetrouwbaar zijn.

Als op deze manier het vertrouwen tussen kinderen en hun meest nabije verzorger beschadigd wordt, zal het vermogen van kinderen om vertrouwensrelaties met anderen aan te gaan ook beschadigd worden. Dit kan ervoor zorgen dat ze niet in staat zullen zijn tot het bereiken van medewerking van een ander, of tot intimiteit. Mensen die op die manier zijn beschadigd neigen ernaar alle relaties te zien als onderhandelingen, als deals die je kunt winnen of verliezen. Ze zien onschuld, eerlijkheid en vertrouwen in anderen als zwakheden waar je misbruik van kunt maken, net zoals dat ooit bij henzelf is gebeurd.

Geweld

Slaan leert kinderen dat menselijke interactie gebaseerd is op geweld, dat macht goed doet. Hoe meer een kind is geslagen, hoe groter de kans dat het een volwassene wordt die niet op een redelijke manier met anderen omgaat en het goede voorbeeld geeft, maar die gewelddadig is. Aan wie denken we bij deze eigenschappen? De tiran is er één. De verkrachter ook. De man die zijn vrouw slaat. De kwakzalver, de valsspeler, de bedrieger, de boef - allemaal met gewelddadige eigenschappen. En ook de lafaards en parasieten die hun kracht putten uit het zich vastklampen aan de figuren die we zojuist noemden.

Mishandeling binnen het huwelijk en slaan

In een overweldigende meerderheid van de gevallen zijn gehuwden die gewelddadig zijn naar elkaar dat ook naar hun kinderen. Zulke ouders zijn zeker zelf als kind ook geslagen, en waren getuige van anderen die geslagen werden.

Echtgenoten die elkaar mishandelen of zelf mishandeld worden en die hun kinderen slaan voeden hen op om net als zijzelf te gaan mishandelen en slachtoffer te worden. De kinderen leren van het voorbeeld van hun ouders dat de manier om frustratie en afkeuring te uiten en autoriteit te handhaven het slaan van iemand die zwakker en kleiner is dan jezelf. Ze zien dit principe elke dag gedemonstreerd als hun ouders ruzie maken en vechten, en elke keer als ze zelf op een gewelddadige manier gestraft worden.

Ze leren dat als ze eenmaal groot en sterk genoeg zijn, dat ze dan controle over anderen zullen hebben door te dreigen of pijn te doen. Ze leren dat het goed is als echtgenoten elkaar mishandelen en dat volwassenen hun kinderen mishandelen.

Als kinderen wiens persoonlijkheid is gevormd in een gewelddadig gezin, opgroeien en zelf kinderen krijgen vinden ze het erg moeilijk om zich los te maken van het gedrag dat ze hebben gezien en ervaren. De vaardigheden die ze toepassen in hun familieleven zijn de erbarmelijke vaardigheden die ze geleerd hebben van hun ouders. Het is waarschijnlijk dat ze de cyclus van geweld zullen voortzetten bij hun eigen onschuldige kinderen.

Als het slaan verdwijnt uit het familieleven, zullen andere vormen van huiselijk geweld ook verdwijnen. Niet eerder.

Seksueel geweld en slaan

Kinderen die geslagen worden beschouwen hun lichaam niet als hun eigen bezit. Slaan leert hen te accepteren dat volwassenen de absolute autoriteit hebben over hun lichaam, inclusief het recht hen pijn te doen. Op je billen geslagen worden leert hen dat zelfs hun intieme zones ondergeschikt zijn aan de wil van de volwassene. Het kind dat op maandag wordt geslagen zal op dinsdag waarschijnlijk geen nee zeggen tegen iemand die het seksueel wil misbruiken of uitbuiten. Dat weten deze mensen ook. Ze jagen op potentiële slachtoffers onder kinderen die geleerd hebben te “gehoorzamen, want anders…”, omdat zulke kinderen het meest makkelijke doelwit zijn.

Een tik op de billen en seksuele ontwikkeling

Het slaan op de billen kan seksuele gevoelens in sommige kinderen oproepen. Ze hebben er geen controle over, en begrijpen ook niet wat er met hen gebeurt. De tragische consequentie voor sommige kinderen is dat ze een verband gaan leggen tussen pijn, vernedering en seksuele opwinding, dat hun hele leven zal duren. Ook al zullen ze misschien trouwen, een gezin stichten, verantwoordelijke posities innemen in de gemeenschap en geen tekenen vertonen van verstoorde emoties, in het geniep zullen ze misschien verscheurd worden door een behoefte die, in sommige gevallen, hen dwingt om een prostituee in te huren die ze mogen slaan of die hen slaat. De porno-industrie vaart wel bij het voorzien in de behoeften van deze ongelukkige individuen.

De medische wetenschap heeft al lang erkend en uitvoerig gedocumenteerd dat er een link is tussen de tik op de billen tijdens de jeugd en de latere ontwikkeling van onnatuurlijk gedrag op seksueel gebied. Dat zou reden genoeg moeten zijn om een kind nooit te slaan.

Fysiek gevaar bij het slaan op de billen

Diep in de bilpartij ligt de grootste zenuw in het lichaam. Een zware slag op de billen, vooral met iets als een stuk hout, kan een bloeding in de spieren die zich om deze zenuw heen bevinden veroorzaken, en het been beschadigen.

Het kwetsbare staartbeen aan het eind van de ruggengraat is ook kwetsbaar als een kind daar wordt geslagen. En als kinderen voorover moeten buigen bij het slaan, kunnen hun intieme organen beschadigd worden. Ontwrichting van het staartbeen en het beschadigen van de seksorganen als gevolg van het gewelddadig straffen wordt vaak gerapporteerd door ziekenhuizen. In hun poging het slaan op de billen te rechtvaardigen beweren sommige mensen dat God of de natuur dat gedeelte van de anatomie voor slaan heeft bedoeld. Die bewering is nonsens. Geen enkel deel van het menselijk lichaam is gemaakt om het geweld aan te doen.

Fysiek gevaar bij het slaan op de handen

De hand van het kind is bijzonder kwetsbaar omdat de gewrichtsbanden, zenuwen, pezen en bloedvaten vlak onder de huid liggen zonder beschermend weefsel. Het slaan van de hand van een jong kind is helemaal gevaarlijk voor de groeischijven in de botten, die als ze beschadigd worden, misvorming en verzwakking van de functies kunnen veroorzaken. De hand van een kind slaan kan ook leiden tot breuken, ontwrichtingen en vroegtijdige artritis.

Door elkaar schudden

Het door elkaar schudden kan leiden tot blindheid, whiplash, hersenbeschadiging en zelfs tot de dood.

Thuis geslagen worden en schoolprestaties

De meeste leraren zullen je vertellen dat de kinderen die de meeste gedragsproblemen laten zien op school diegenen zijn die thuis het meest mishandeld worden. Kinderen die thuis geslagen worden zijn geconditioneerd in hun verwachting dat ze door gezagsfiguren buitenshuis op dezelfde manier behandeld zullen worden als thuis. Voor deze kinderen wordt de gevechtszone van thuis uitgebreid naar school. Dat zorgt voor mislukken op en het vroegtijdig verlaten van school, het botsen met de autoriteiten en uiteindelijk met justitie.

Als bescherming tegen wat zij zien als een troosteloze en vijandige wereld, zoeken deze kinderen het gezelschap van kinderen met dezelfde problemen. “Mijn ouders en leraren begrijpen me niet, mijn vrienden wel,” zeggen ze. En ze hebben een goede reden om dat ook te geloven. Het is een van de redenen waarom straatbendes opkomen en waarom ze speciaal aantrekkelijk zijn voor kinderen wiens zelfvertrouwen is geruďneerd door slaan, meppen, vernederingen, beledigingen, bedreigingen, onophoudelijke kritiek, onredelijke beperkingen en fysieke en emotionele verwaarlozing.

We hoeven er niet verbaasd over te zijn dat veel jongeren de volwassen wereld net zo afwijzen als zij geloven zelf afgewezen te zijn. Of over dat adolescenten, die gedurende hun hele jeugd hebben geleden onder geweld zelf geweld zullen gebruiken zodra zij daar toe in staat zijn. Het gebeurt vaak dat de agressiviteit die veel jongeren cultiveren omdat ze geloven dat dit essentieel is om te overleven hen in de richting brengt van mislukking of catastrofe. Onze overvolle gevangenissen zijn daar een bewijs van.

Sommige leraren werken onvermoeibaar door om een andere richting te geven aan de agressiviteit waar met geweld opgegroeide kinderen te veel van hebben, en om het vertrouwen te creëren waar ze veel te weinig van hebben. Maar dat is een kolossale taak waarvoor je gespecialiseerde vaardigheden nodig hebt en een mate van toewijding die niet alle leraren bezitten of kunnen handhaven voor langere periodes. Het vereist buitengewone hulpmiddelen die niet beschikbaar zijn voor het publieke schoolsysteem in de Verenigde Staten.

Het vroegtijdig verlaten van school en jeugdcriminaliteit zouden niet meer het grootste probleem zijn dat onze maatschappij ontwricht als het mogelijk zou zijn ouders en andere verzorgers ervan te overtuigen dat ze hun kinderen niet meer socialiseren op een manier die garandeert dat ze asociaal of zelfdestructief worden. Met andere woorden: dat ze zouden stoppen met slaan en beginnen met zorgen.

Slaan, roken, drinken en drugs

Geslagen worden is een mensonwaardige, vernederende ervaring. Het geslagen kind krijgt niet alleen de klappen, maar ook de boodschap: “je bent waardeloos, ik keur je af”. Die boodschap beďnvloedt op een krachtige manier de zich ontwikkelende persoonlijkheid van het kind. Het boezemt zelfhaat in.

Vroeg of laat wordt elk kind blootgesteld aan substanties die hen direct zullen verlossen van gevoelens van waardeloosheid en afkeuring. Overal kun je mensen zien die dingen in hun lichaam stoppen om zichzelf goed te voelen. Het is moeilijk een kind dat lijdt te overtuigen dat zo’n verlossing een illusie is, dat je je eigenwaarde niet kan herstellen door iets dat je slikt, inhaleert of inspuit, maar dat je er nieuwe problemen bij krijgt.

Slaan en crimineel gedrag

Iedereen kent de lijst van maatschappelijke kwalen die wordt gezien als de wortel van gewelddadig crimineel gedrag: armoede, discriminatie, gebroken gezinnen, drugs, bendes en makkelijk te verkrijgen wapens. En het is duidelijk dat elke kwaal in die lijst bijdraagt tot geweld en misdaad. Toch wordt één belangrijke bijdrage zelden erkend: slaan.

In 1940 startten de onderzoekers Sheldon en Eleano Glueck hun bekende onderzoek naar criminele en niet-criminele jongens. Ze ontdekten hoe bepaalde invloeden in de vroege jeugd bij kinderen asociaal, gewelddadig gedrag ontwikkelt. Ze lieten zien dat de eerste tekenen van crimineel gedrag verschijnen rond het derde levensjaar, lang voordat kinderen in aanraking komen met invloeden buitenshuis. De Gluecks lieten zien dat ouders die hun kinderen niet**op een kalme, aardige en geduldige manier begeleiden, maar in plaats daarvan vertrouwden op fysieke straf, agressieve en aanvallende kinderen produceren.

Hoe zwaarder en vroeger de mishandeling, hoe erger het resultaat

De Gluecks vonden ook dat asociaal gedrag het minst voorkomt bij kinderen die zijn opgegroeid in attente, ondersteunende, niet-gewelddadige families waar niet werd geslagen.

De boodschap hier voor alle ouders die hun kinderen nooit in een gevangenis willen zien is een simpele: begeleid vriendelijk en geduldig: sla nooit.

Slaan, racisme en collectieve haat

Slaan vervult kinderen met woede en de behoefte aan wraak. Die behoefte vervullen ze niet direct. Als een algemene regel geldt dat zelfs de zwaarst geslagen kinderen niet terug zullen slaan naar diegenen die hen pijn doen. In plaats daarvan zijn ze geneigd verlichting te zoeken in hun fantasie waar ze op een veilige manier hun woede kunnen ventileren tegen verzonnen tegenstanders. Soms dienen jongere broers en zussen dit doel, of huisdieren. De amusementsindustrie speelt ook op deze behoefte in.

Als kinderen groter worden en onder invloed komen te staan van de vooroordelen van hun gemeenschap, kan hun woede zich makkelijk gaan richten op toegestane zondebokken. Haat-subculturen en extremistische politieke splintergroepen verwelkomen hen met open armen, en bieden hen de mogelijkheid hun fantasie in te ruilen voor de realiteit. In elke generatie grijpen er meer dan een paar dat aanbod aan. Hun gedrag vormt de ergste neerslag van de traditie van het slaan.

Slaan op school

In de ontwikkelde wereld is het slaan door leraren bijna verdwenen. In elk Europees land is het tegen de wet (in Oostenrijk, Kroatië, Cyprus, Denemarken, Finland, Duitsland, Israël, Italië, Letland, Noorwegen en Zweden mag niemand, inclusief de ouders, een kind slaan ongeacht de omstandigheden). Van de meeste ontwikkelde en geďndustrialiseerde landen, verzet de VS zich het meest tegen verandering op dit gebied. Maar geleidelijk stoppen scholen met het toepassen van fysieke straf, en in de staten die het toestaan, verbiedt een groeiend aantal scholen deze praktijken.

Toch zijn er veel leraren en schoolbestuurders die zoals veel ouders nog niet het licht op dit onderwerp hebben zien schijnen, en volhouden te geloven dat het goed is om leerlingen in de hand te houden door fysiek geweld of door ermee te dreigen. Wat moeten ouders doen??

Als je wist dat een schoolbus versleten banden had en slechte remmen, zou je je kind niet mee laten rijden en je zou eisen dat de school het probleem meteen zou aanpakken. Als je zou weten dat de luchtkanalen op school vervuild zouden zijn met asbest, zou je je kind van school halen en andere ouders alarmeren. Het toedienen van lijfstraffen verschilt daar niet van. Het is erg gevaarlijk en alle verstandige mensen in de gemeenschap zouden zich ertegen moeten verenigen.

Als ouder heb je het recht en de plicht je kind te beschermen voor gevaar. Vertel de lokale, regionale en staatsautoriteiten op gebied van onderwijs dat niemand toestemming of het morele recht heeft om jouw kind in gevaar te brengen op school.

Citaten

“Elke vorm van fysieke straf of het geven van een tik op de bips is een gewelddadige aanval op de lichamelijke integriteit van een ander mens. Het effect ervan op het slachtoffer zal altijd merkbaar blijven, de wrok die ontstaat zal een deel worden van zijn persoonlijkheid – een grote frustratie die zal resulteren in een vijandigheid die later in zijn leven een uitweg zal zoeken in gewelddadige gedragingen naar anderen. Hoe eerder we begrijpen dat liefdevol en vriendelijk gedrag de enige geschikte benadering is van kinderen hoe beter. Het kind leert het soort mens te worden dat hij of zij zelf heeft ervaren. Dat zou volledig begrepen moeten worden door alle verzorgers”.

-Ashley Montagu, antropoloog

“Het fysiek straffen van kinderen staat hun leerproces in de weg, en hun optimale ontwikkeling als sociale verantwoordelijke volwassenen. We vinden het belangrijk dat medische verzorgers, onderwijzers en anderen die zijn betrokken bij de emotionele en fysieke gezondheid van kinderen en jongeren, alternatieve methoden ondersteunen om beheerst en verantwoordelijk gedrag in kinderen en adolescenten te bereiken."

Dr. Daniel F. Whiteside, Assistent Surgeon General, Department of Health & Human Services (Administration of President Ronald Reagan)

"Of strafmaatregelen nu door politieagenten, onderwijzers, echtgenoten of ouders worden uitgevoerd, ze hebben een algemeen bekend standaard effect, bijvoorbeeld binnen het schoolsysteem: (1) vluchten - het onderwijs heeft een eigen term daarvoor: spijbelen, (2) tegenaanval - vandalisme op school, het aanvallen van leraren (3) apathie - somber worden, zich terugtrekken. Hoe gewelddadiger de straf, hoe ernstiger de effecten.”

B.F. Skinner, Ph.D. schrijver, Hoogleraar in de psychologie, Harvard

“Lichamelijke straf traint kinderen in het accepteren en tolereren van agressie. Het speelt altijd een prominente rol in de wortels van agressiviteit onder adolescenten en volwassenen, vooral de agressiviteit die asociale vormen aanneemt, zoals criminaliteit en misdaad.”

Philip Greven, Hoogleraar geschiedenis, Rutgers University

"Ik ben altijd voorstander geweest van het totaal uitbannen van fysieke straf en ik geloof dat het verband met pornografie zijn wortels heeft in het slaan van kinderen”.

Gordon Moyes, D.D., Pastoor van de Uniting Church, Superintendent of the Wesley central Mission, Sidney, Australia

“Het vaak lokkende ‘religieuze argument’ waarmee fysieke straf wordt onderbouwd zijn een paar losse citaten uit het bijbelboek Spreuken. Als je op dezelfde selectieve manier zou lezen, zou je net zo makkelijk met de Bijbel in de hand je goedkeuring kunnen geven aan slavernij, de onderdrukking van vrouwen, polygamie, incest en kindermoord. Naar mijn mening kunnen de wrede en wraakzuchtige praktijken van fysieke straf niet verenigd worden met de voornaamste thema’s uit het Nieuwe Testament, waarin liefde en vergeving wordt gepredikt, en respect voor de schoonheid en waardigheid van kinderen, en welke zich op een overstelpende manier afkeert van geweld en vergelding als manieren om menselijke conflicten op te lossen. “

Thomas E. Sagendorf, United Methodist pastor, Toledo, Ohio

“De ontwikkeling van zelfbeheersing, wat wij geweten noemen, is het resultaat van een gepaste interactie tussen kinderen en hun verzorgers. De ervaring van kinderen met liefde en respect bevordert de ontwikkeling van het geweten, waar de ervaring met angst en pijn ten gevolge van slaan deze ontwikkeling belemmert. Er moet een einde komen aan het fysiek straffen van kinderen als we een maatschappij willen waar het geweten en zelfbeheersing de boventoon voeren in plaats van het gebrek aan die twee dingen.”

H. Patrick stern, M.D., Asst. Prof. of Pediatrics, Psychiatry and Behavioral Pediatrics, University of Arkansas for Medical Sciences

“Het toebrengen van pijn of ongemak, hoe klein ook, is geen wenselijke methode om te communiceren met kinderen.”

American Medical Association, House of Delegates, 1985

“Berisp de leerling niet op een driftige wijze, want dat zal zowel zijn verstand afstompen als hem ontmoedigen in zijn vlijt, maar vermaan hem zachtaardig, wat hem zowel bereidwillig zal maken zich te verbeteren, als ook blij vooruit te gaan in liefde en de hoop tot leren. Laat de meester zeggen: “Zo doet gij het goed” Want ik verzeker u dat er geen betere slijpsteen is om een goed verstand te slijpen en de liefde voor het leren aan te moedigen dan hem te prijzen. Ik denk dat om een kind juist in het leren op te voeden liefde beter is dan angst, vriendelijkheid beter dan slaan.”

Roger Ascham (onderwijzer van Koning Elisabeth I), The Schoolmaster, England, gepubliceerd circa 1568

“De roede wordt alleen gebruikt in een slechte bui of uit zwakte, want de roede is een slaafse straf die de ziel degradeert zelfs als het corrigeert, als het al corrigeert, want het gebruikelijke effect is verharding.”

Saint John Baptiste de la Salle, On the Conduct of Christian Schools, Frankrijk, 1570

“Kinderen zouden naar eerbare praktijken geleid moeten worden door aanmoediging en rede, en zeer zeker niet door slagen en mishandeling.”

Plutarch, circa 46-120 A.D. “The Education of Children.” Vol 1. Moralia, Ancient Greece

“Het is een walgelijke en slaafse behandeling… Als kinderen worden geslagen, heeft de pijn en angst vaak het resultaat waar we niet graag over praten en die daarna een bron wordt van schaamte, schaamte die de geest van streek brengt en depressief maakt, en maakt dat het kind zich niet meer in het licht wil begeven, er een hekel aan krijgt… Ik zal aan deze kwestie geen tijd meer besteden. We weten er al genoeg over.”

Quintilian, circa 35-95 A.D. Institutes of Oratory, Ancient Rome

Wat je kunt doen

Er zijn mensen in je omgeving die nog nooit hebben gehoord van de ideeën die verkondigd worden in ‘Duidelijke taal over slaan’. Het wordt tijd dat dit een keer gebeurt.

Je kunt helpen om het zaad te verspreiden voor een volgende generatie die meer zorgzaam en samenwerkend is en minder gewelddadig, door deze publicatie met anderen te delen: met vrienden, buren, familieleden, de ouders van de vrienden van je kinderen, gemeenschapsleiders, religieuze leiders, de leerkrachten van je kinderen en je vertegenwoordigers in de regering. Wij denken dat iedereen deze boodschap zou moeten horen.

We weten dat sommige mensen in onze gemeenschap onze conclusies over slaan zullen afwijzen. Sommige mensen zullen weigeren erover na te denken en zelfs vijandig worden, omdat deze informatie hen een ongemakkelijk gevoel geeft. Dat ontmoedigt ons niet. Het zou jou ook niet moeten ontmoedigen. Er zijn anderen die wčl willen weten waarom de oude bekende manier om kinderen te socialiseren zo slecht werkt. En er zijn ook mensen die hun kinderen al zonder geweld opvoeden maar die het nodig hebben om erin bevestigd te worden dat ze het juiste doen. Jouw rol is deze mensen te bereiken en hen te laten weten wat jij over dit onderwerp weet. Twee makkelijke manieren om dat te doen is hen een kopie van dit artikel te geven of door hen het webadres www.nospank.net/plntk.htm te geven waar ze het online kunnen lezen. Of deze Nederlandse vertaling op www.natuurlijkouderschap.org.

We hebben er vertrouwen in dat op een dag in de nabije toekomst de beschaafde mens met verbazing en medelijden zal terugkijken op een tijd waarin mensen geloofden dat het goed was voor hun kinderen om hen te slaan.

Bezoek ons op het Web:

De Website van de PTAVE (Parents and Teachers Against Violence in Education) met daarop het ‘Project no Spank’ op www.nospank.net wordt erkend als een van de meest waardevolle bronnen voor ouders, studenten, onderzoekers, journalisten, medische professionals, onderwijzers en beleidsmakers op onderwijskundig gebied.

Bron: http://www.nospank.net/plntk.htm.
Gepubliceerd in 1992, herzien in juli 2001.

Twee citaten uit Nederlandse kranten

De Duitse Minister van familie Bergmann: “Ouders die toch hebben uitgehaald, vraag ik altijd: 'En, heeft het geholpen?”

-Trouw, 25 april 2002

Kinder- en jeugdpsycholoog Marga Akkerman: “Je geeft kinderen toch wel een duidelijke boodschap als je slaat: als je geen alternatief meer hebt, ga je met je handen wapperen. Dat willen we toch niet. Ach, wij psychologen hebben het snel over onderzoek en cijfertjes, maar ik denk dat we best kunnen zeggen dat niet slaan simpel een kwestie van beschaving is.”

-Trouw 23 maart 2002